Misha Bies Golas e Ataque Escampe: “Relatos Americanos”

Richard

Relatos americanos é un universo estraño. Colaxes, textos e música narran unha viaxe por paisaxes agrarias e industriais onde todo funciona como a vida mesma: mal. Basta con pór un non onde antes había un si para que naza o desacougo. As imaxes dun fotógrafo estadounidense deformadas por Misha Bies Golas e as fabulosas experiencias nos escenarios do grupo Ataque Escampe serán o motor do caos. De fondo, o son retro-futurista do sintetizador modular Serge conduce a banda sonora desta road movie que comeza xa.

Relatos americanos é un libro, en edición limitada (300 exemplares), que combina 36 láminas con colaxes de Misha Bies Golas con outros tantos textos coas historias on the road do grupo Ataque Escampe. O proxecto vai acompañado por unha suite musical instrumental que se pode descargar en mp3 de alta calidade cun código que se facilita no libro.

Velaquí un pequeno adianto:

BAROUTA

Chamounos Perico e dixo: que vos fai falta, un amplificador? Non, precisamos algunhas cousas máis. Vale, pois falade con Orlando. Era por unha boa causa: a recuperación dun monte veciñal. Tamén había orquestras e Orlando era o intermediario entre a comisión e as orquestras. Paseaba polo campo da festa con pantalóns de campá, camisa rosa e un colar no pescozo. Falamos con el. Díxonos que oquei a todo e adiou o problema até que foi demasiado tarde. Subimos a un palco de cemento, con centos de persoas mirando e un amplificador. Parecía un sketch cómico. Un insulto á historia dos espectáculos. Un filme de terror. Vimos o dente de ouro de Orlando que resplandecía na noite. Ría, como todos.

LAZA

Non veu ninguén ao concerto e ao día seguinte só pensabamos en cruzar a fronteira para ir comer o bacallau a Chaves. Pasamos pola peaxe electrónica da autoestrada sen pagar. Era ansiedade. Era fame. O sexo, as drogas e o rock’n’roll convertéranse nun prato de bacallau con mollo laranxa e patacas panadeiras. Tiramos sen querer unha botella de viño. A camareira dixo: não faz mal. Meses despois chegounos un aviso de multa internacional. É o perigo da era das máquinas.

A PASTORIZA

Os concertos acabaron e non había nada programado para despois. A rapazada enfiaba cara ás tendas de campaña. Puxemos un cedé de grandes éxitos da música italiana no reprodutor do coche. Todo o mundo veu onda nós e bailaron o “Mambo bacán”, o “Si è spento il sole” e o “Tu vuò fa’ l’americano”. Co “Mambo italiano” fixeron o limbo. Era fermoso e sórdido. Era mellor que tocar. O resto das cancións do disco eran lentas. Nós sabiamos que entre os cincuenta cedés sen etiqueta había un disco de rockabilly. “Do The Shake”. Procurámolo até a extenuación. Á xente brillábanlle os ollos na escuridade. Estabamos nerviosos. O cedé non aparecía. Chegou un gaiteiro e a rapazada marchou tras del como se fose o frautista de Hamelín. Volvemos pinchar o “Mambo italiano” e fixemos o limbo nós sós. Era fermoso, pero menos.

BRIÓN

Era pola mañá. Estreabamos un artefacto musical que debía substituír a batería. Tocabamos nun deses palcos da música octogonais para os adolescentes dun instituto. Roi esquecera as baquetas. Non había tempo de ir por elas e tivo que arrincar dúas pólas dun carballo. Tocou o artefacto coas pólas do carballo e o artefacto soou como se as pólas fosen baquetas. Os adolescentes non prestaban atención. Pensaban en como lles cambiaba o corpo, en redes sociais. Nós sorriamos coas nosas pólas de carballo. Sorriamos como papá e mamá. Despois os profesores convidáronnos a unhas cañas e de tapa puxeron uns callos que eran case todo garavanzos.

CATOIRA

Miguel fora durmir ao coche e os demais estabamos bébedos. Cando acordou chamounos: non encontraba as chaves, as putas chaves, e era moi estraño estando el dentro do coche. Tivemos que procuralas con el. Era agosto e os asentos estaban quentes como a nosa alma condenada. Inspeccionamos o coche a conciencia, obrigámolo a mirar en todos os petos, baixamos por un terraplén no que el mexara a noite anterior e procuramos as chaves por entre uns xuncos, pero non había máis ca iso: xuncos. Despois as chaves tíñaas un xeadeiro. O xeadeiro non tiña unha explicación. Dixo que de todos os xeitos nos estaba devolvendo as chaves. Que podiamos dicir. Estabamos cansos. No camiño de volta iamos en silencio. Comezou a chover e foi chovendo máis e máis. Era agosto. Soou “Blue Velvet” e deunos igual. O limpaparabrisas varría a música e varría detrás a nosa xuventude

ANCEU

1 – Alguén chamou por teléfono e apareceu unha ambulancia para recoller unha muller que acababa de sufrir un infarto. Unhas horas antes chegaramos a Anceu. Fóra dun teleclube. Sen casas, sen beirarrúas. Eran as sete da tarde. Lois ficara no coche lendo as últimas páxinas dunha novela. Case non había luz. Chovía.

2 – Seguía chovendo. A comisión convidounos a comer churrasco dentro do teleclube. Carne, viño, café e despois a muller no chan e todos arredor. Non se podía tocar chovendo, dixeran, e seguía chovendo. Cando chegou a ambulancia decidimos regresar. Lois durmía no coche coa novela de almofada. Uns quilómetros despois tivemos que parar nunha estrada secundaria no medio da noite para que mexase e estirase as pernas. Mexou. Estirou as pernas. Era sábado. Aínda restaba un longo camiño por diante.

VILALBA

Preguntámoslle ao dono do local onde se podía comer algo antes do concerto. Aquí mesmo, dixo. Preguntámoslle o que tiña. Non volo digo, dixo. Puxemos cara de póquer. É unha sorpresa, dixo. Nese momento o home tiña a mandíbula desencaixada e os ollos estrábicos. É unha sorpresa, repetiu. Riu como un maníaco. Riu como se a sorpresa fose ser carne humana. Fomos comer bocadillos noutro bar. As rúas de Vilalba eran demasiado estreitas. De regreso había sobre a barra unha enorme fonte de raxo, frío e triste, que ninguén comeu. Tocamos como con medo.

FERROL

Foi a primeira vez que saímos na televisión. O Teatro Jofre estaba cheo. Era unha gala en homenaxe a Andrés Dobarro. Prime time da Televisión de Galicia. Decidiramos levar pantalóns azuis de obreiro en solidariedade cos traballadores do metal que estaban en folga. Convidaramos a un colega músico para que nos botase unha man. No camerino puña Hasta que escampe e había licores e froitas. Repasamos unha vez o tema. Era fácil. Tan fácil que durante dúas horas tocamos cancións da Velvet. Tamén “Es por ti” de Cómplices, que estaban no camerino do lado. Sentiámonos importantes. 22:00 horas. O presentador anunciounos. O rexedor fixo o xesto de comezar a tocar. O colega músico preguntou disimuladamente cales eran os acordes. Regresamos ao camerino. Ninguén reparara nos pantalóns. Seguro que habería máis oportunidades de saír na tele no futuro.